สวัสดีครับ วันนี้ข้าพเจ้าจะมาพูดถึง ความรู้สึกที่มีต่อ มหาวิทยาลัยนเรศวร  หรือที่เราพูดกันติดปากว่า  ม.น.  แต่ก่อนอื่นข้าพเจ้าขอแทนคำเรียกตัวเองว่าผม เพื่อความสะดวกต่อการอ่าน นะครับ ^^   สำหรับวันแรกที่ผมได้เป็นนิสิตของ ที่นี้ ผมรู้สึกเสียใจมากเพราะใจจริงแล้วอยาก

จะเรียนที่ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง มากกว่า แต่กลับสอบไม่ติด เวลานั้นรู้สึกถึงความหมดหวัง สิ้นหวังแต่ผมถอยกลับไม่ได้  เพราะว่ามีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ของการเป็นนักเรียนทุนพระราชทาน อยู่ จึงต้องเดินหน้าต่อไป   แต่แล้วพอได้มาอาศัยอยู่ที่นี้จริงๆ ก็เริ่มมีความรู้สึกว่าที่นี้ก็ไม่ด้อยกว่าที่อื่นเลย เพราะว่า สถาบันเป็นเพียงแค่ที่แสวงหาความรู้ และสานต่อความฝันของตน  ทุกคนสามารถที่จะไขว่คว้าความฝันเท่ากัน สถาบันเป็นแค่เพียงเส้นทางที่จะทำให้เราได้ก้าวเดินต่อไปสู่ความฝันเราได้ง่ายขึ้นเท่านั้นเอง และที่นี้ก็สอนให้ผมรู้ว่าสังคมไม่ได้ง่ายขนาดว่ามีเพื่อนเยอะ   หรือเก่ง  ก็จะสามารถผ่านมันไปได้ แต่เราต้องมีความสามารถในการทำงานร่วมกับคนในสังคม เข้าสังคมให้เป็น แบ่งเวลาให้เป็น และต้องมีความรับผิดชอบต่อตนเอง    มหาลัยไม่ใช่เพียงที่ๆเอาไว้ศึกษาหาความรู้ แต่มันคือที่เตรียมพร้อมให้กับตัวเราเองก่อนจะต้องไปพบเจอกับโลกกว้าง   และตอนนี้ผมก็คิดว่าผมไม่มีเวลาว่างพอที่จะมาเสียใจกับเรื่องเล็กน้อย เพราะว่าที่นี้สอนให้ผมรู้จักกับการใช้ชีวิตจริงๆ คือ ในชีวิตจริงไม่มีใครมาคอยสั่งเราว่าเราต้องไปทำอย่างนั้นอย่างนี้  ทุกคนล้วนมีหน้าที่ของตนเอง  เราต้องมีความรับผิดชอบต่อหน้าที่นั้นๆ ผมคิดว่าแค่นี้ก้คงจะเพียงพอแล้วที่เราจะนำมาใช้ชีวิตอยู่ในสังคมที่เต็มไปด้วยปัญหาต่างๆมากมาย